درباره ی فیلم درساژ

فیلم را پنج شنبه ودر خارج از روز های نیم بهاء (شنبه و سه شنبه ) در سالن اصلی سینما سپیده دیدیم ، با رفیقی که رایش را زده بودم که بیا برویم سراغ یک فیلم خوب، که کلی جایزه داخلی و خارجی گرفته است، فیلم درساژ((dressage) یا خَرامِش رشته‌ای در ورزش سوارکاری است که در، درجهٔ اول آموختن رفتارهایی (چرخیدن، ایستادن، پرش،...) است که از اسب انتظار می‌رود هنگامی که به او اشاره می‌شود (تغییر تون صدا، صدا زدن)، با استفاده از پاها، دستان، افسار،انجام دهد. این رشتهٔ ورزشی یک هنر نیز محسوب می‌شود، زیرا جستجوی زیبایی حرکات و رفتار یکی از مهم‌ترین اهداف آن می‌باشد)

درباره ماندن دربرف

پنجشنبه ساعت ۱۱ از تهران راه افتادم، به رفیقم در آبیک تماس گرفتم گفتم ناهار را برویم طالقان بخوریم، ساعت ۴ برگردیم سر خونه و زندگی مان، ساعت دو در یک چایخانه در طالقان نشستیم و ساعت سه حرکت، ساعت ۳:۳۰ بوران گرفت، جاده بسته شد و ما ماندیم در طالقان، شب را خانه ای اجاره کردیم و جایی گیر شدیم، صبح برفی که ۳۰ سانت می شد را از روی ماشین پاک کردیم، حرکت به سمت خانه و زندگی، 

وقتی می دانی دیگر زمانش رسیده یا کتاب مرگ ایوان ایلیچ

ایوان ایلیچ در بستر مرگ است، به آنچه گذشت می اندیشد، اینکه زندگیش تباه شد، و می میرد .

خوب بیاید قبل از آنکه بزور به بستر مرگ برویم خودمان بصورت پایلوت به حال احتزاز بی افتیم، و مرور کنیم آنچه گذشت در تمام این سالهای طی شده :

ارزشهای مان چه بود ؟

چیزهای که دوستشان داشتیم؟

به دوست داشتنی هایمان ارزش نهادیم ؟

بازی هایمان راکردیم ؟دورهایمان را زدیم ؟

و..

درباره ی فیلم سینمایی بمب یک عاشقانه

یک فیلم جمع و جور بی ادعا که روایتی از یک زندگی درحال گسستن است همراه با داستانی موازی از دلدادگی نوجوانی در بحبوحه ی بمباران های تهران در اواخر ده شصت ، فیلم بازی های خوبی دارد اما نه چشم گیر، فیلمنامه فرازونشیب کمی دارد احتمالا برای آنکه می خواسته فیلم عاشقانه شاعرانه بسازد ولی دقیقا نقطه گسست فیلم از همینجا آغاز می شود یعنی از جای که فیلم می خواهد یک داستانگوی خوب باشد که شاعرانه حرف هایش را بزند ، اما پیمان معادی نتوانسته هردوی این را باهم به سرانجام برساند، من را که همزمان یاد فیلم های حاتمی کیا و فیلم سفی یزدانی (در دنیایی تو ساعت چند است ) انداخت ، 

درباره فیلم ماجرای نمیروز

دومین ساخته بلند سینمایی مهدویان من را شگفت زده کرد ... فیلم در بخش های گوناگون استانداردهای سینمای ایران را جابجا می کند.تمام عناصر ساخت یک اثر عالی کنار هم جمع شده و بخوبی درهم تنیده و سیقل داده شده تا شما را کاملا در خود غرق کند ، البته شمای کمی فرهیخته را ، این فیلم برای مخاطب عام کف سینما نیست ، یعنی با آنکه کاملا برای مخاطب عام ساخته شده است ، ولی برای مخاطب اهل مطالعه ی پیگیر اوضاع سیاسی ، فرهنگی ، تاریخی کشور و برای فیلمبازان تکیه های با خلوص بالایی دارد

درباره ی فیلم گیتا

فیلم گیتا یک تله فیلم است . بدرد پرده سینما ، پول دادن و زمان گذاشتن و چراغ های سینما را خاموش کردن و در جمع دیدن نمی خورد . روابط درست شکل نگرفته ، شوهر ، شوهر نیست ، حس ندارد ، نه اینکه نقش می تلبیده که سرد باشد ، نه ، دیالوگ ها را بی جان و نجویده  به روی تماشاگران تف می کند ، ومعذب است ، مریلا زارعی خوب بازی می کند ، چون بلد نیست بد بازی کند ، و همین باعث می شود از کار بیرون بزند و خود دلیلی میشود برای خسته کنندگی بیشتر ، بقیه افرادی که هستند هم برای این است که صحنه را پر کنند دوستان گیتا ، برادر گیتا که سردو خشن و خشک است و پلان های لایی خوشگل از تنها بازار 90 درصد فیلم های ایرانی "تجریش".تمام تلاشش را هم می کند که حالا که اینقدر راه اومدید یه گریه ای هم ازتان بگیرد ، که می گیرد .

اتوماسیون مرگ

حدود هفت هش سالی میشد که به غسال خانه بهشت زهرا نرفته بودم ، آن زمان راهرویی بود بیست متری باعرض چها متر که با پنجره ای تمام شیشه ای به اتاق های وصل می شد که درون هرکدام چهار جنازه را می شستند ، اما دیروز که دوباره وبرای تشیع عزیزی به آنجا رفتم ، همه چیز فرق کرده بود و تبدیل به مجموعه ساختمان های مرتب وشکیلی شده بود با طاق و گنبد های متعدد سیمانی سفید و پنجره های رنگی و فضاسازی زیبای محیطی

نقد فیلم " هجرت : خدایان و پادشاهان " یا همان موسی خودمان

فیلمی از ریدلی اسکات ، درباره رنج و ظلمی که در طی بیش از چهارصد سال بر عبریان توسط فرعونیان وارد شده است . و موسی ای که در دربار فرعون  و دوشا دوش رامسس ، پسر فرعون ، بزرگ و عزیز شده و نا گاه بعد از مرگ فرعون مورد غضب رامسس قرار می گیرد ،  هیچ حالت ربانی و پیامبر گونه ای ندارد جز دلیری و جوانمردی ، موسی ای که در نگاه  هالیود کاملا معنویت زدایی شده و ارتباطی با آن پیامبری که ما در  کتب  دینی خود و تورات سراغ داریم ، ندارد .

قهرمان من کو ؟

آخرین قهرمانی که در خاطرتون مونده برای چند وقت پیشه ؟ مرد عنکبوتی ، بت من ، سوپر من ، تمام قهرمان های تازه متولد شده کمپانی مارول و.. ، ایرانی چی ؟ قهرمان ایرانی چی ؟!!!

اوه !! معذت می خوام ! مگه ما قهرمان داریم ، مگه اصلا موجودی به نام قهرمان ایرانی هم وجود داره ؟؟

چرا ولی ما یه چند تای قهرمان داشتیم ، داریم : رستم ، سهراب ، پوریای ولی ، یکمیم تختی ، آره تختی هم جهان پهلوان بود دیگه .. همین.تمام .

تمام این مملکت به این بزرگی و تاریخ وادا ، بعد این همه سال و قرن دیگه قهرمانی به خودش ندیده که لیاقت اینو داشته باشه که تو داستانامون بیاید ، تو شعرمامون بیاید ، تو قصه هامون ، تو حرفها و خاطراطمون تو موسیقی مون ، تو سریال ای آبکی تلوزیونمون ، توفیلمای غمناک  بی در وپیکر سینمامون .. توهیچ کجا .

ما قهرمان نداریم . واین فاجعه ی اسفناکی .

ما می توانیم

چرا ما نمی توانیم بنز تولید کنیم ؟ تلوزیون تولید کنیم ؟ رایانه ؟ تلفن همراه ؟ انواع لوازم خانگی ؟ و کلا لوازم و تجهیزات دارای تکنولوژی های هایپر و به روز ؟

دانشش را نداریم . تجهیزاتش را نداریم . حالش را نداریم . سود ندارد . دردسر دارد . مافیای قاچاق کالا نمی گذارد .دولت حمایت نمی کند . سیستم بانکی کشور تولید محور نیست . عُرضه اش را نداریم . چرا ؟